Я так хачу, каб больш паэтаў стала,
Як проціва́га прозе шэрых дзён.
Душа зямлі адтала б, акрыяла
І прасвятлеў бы неба парасон.
Тады б убачыў кожны мараў плённасць,
А ў зорках неба —
казачны салют,
У поглядзе людзей —
душы бяздоннасць,
А ў кропельках расы —
вялікі цуд.
Складалі б песні, оды
дням-маланкам,
Вянкі з усмешак
кожны б дзень плялі,
Казалі б людзі людзям:
— З добрым ранкам!
І сонцу, травам,
матылькам, зямлі.
Я так хачу,
каб больш было паэтаў,
Якія б упрыгожылі вякі.
Але для строф,
для песенных куплетаў
Патрэбны чытачы і спевакі.
Жыццё падчас
вядзе да заняпаду
Час-спажывец.
бяздарны дылетант,—
Тады паэты пішуць у шуфляду,
А чытачы...
чытаюць прэйскурант.