У Божы Храм,
даўно пабудаваны,1
Ў святочны дзень
і ў будні, кожны год,
Ўсявышняй святавераю прызваны,
Ідзе маліцца
вернікаў прыход.
Ідуць паволі
вернікі да Бога,
Спіхнуць малітвай
нейкі грэх з душы.
І тут праклалі
сцежку ля парога,
Вялікія лясныя мурашы.
У іх, як і у нас,
свая дарога,
Снуюць уздоўж сцяны —
што іх вініць?
Але трапляюць
мураўі пад ногі
І гінуць, і, на жаль,
іх не спыніць.
Я паказаў іх
святару аднойчы,
А ён махнуў рукой,
схаваўшы злосць:
— Яны ўжо намазолілі
мне вочы,
І труцілі мы іх,
а вынік — вось.
Балюча гэта чуць было,
бо мары
І нашы
І Ўсявышняга заўжды —
Каб на зямлі
у кожнай Божай твары,
Было жыццё
і не было бяды.
1 в. Жукаўка, Храм, пабудаваны ў 1706 г. ў гонар святых першавяхоўных апосталаў Пятра і Паўла