Ў гаі бярозавым
такі празрысты дзень,
Такі лунае дух
узнёсла-чысты.
І промні сонца,
і блакітны цень
Адно адному —
не антаганісты.
Бярозы ўсе —
ў зялёным сарафане,
Што ні кажыце —
а убор багаты.
Сталейшыя —
як велічныя пані,
Малодшыя —
як сціплыя дзяўчаты.
А каб бярозы
тут жылі з ахвотай,
Каб сум не прагнуў
іх заўчасна старыць,
Дубок сярод бяроз
прыжыўся ўпотай
І жалуды спяліць —
аб шчасці марыць.