Той масток,
што нас з табою звязваў,
Віснуў над рачулачкай без назвы,
Годны быў для малае вагі.
І таму ён праслужыў
так мала,
Даўся ў гніласць —
і яго не стала,
І цяпер сумуюць берагі.
Дошчачка адна
і два бярвенцы —
Вось і берагі-паразуменцы,
І здзяйсненне маладых надзей.
Той масточак
быў сваім для рэчкі,
Раз’ядноўваў недаказы й спрэчкі,
Бо яднаў каханне і людзей.
Ах, як сэрца
б’е у скроні гулка —
Прывітанне, мілая рачулка,
Ты цякла па часе маладым.
А цяпер, мінулым абагрэты,
Я стаю на беразе,
на гэтым,
А юнацтва светлае на тым.