Мне б у падушку з галавой накрыцца,
Яна — цяпер мая машына часу,
Яна мяне і ўсё, што ноччу сніцца,
Нясе да родных, дзе жыцця крыніца,
Да неўміручага іканастасу.
Я ўсіх іх бачу, галасы іх чую,
Хачу ў спатканне ўсю душу укласці.
Трапляючы у сне у казку тую,
Днём разумею, што такое шчасце.
Яно было — і ўжо не будзе спасу
Ад думкі, што не вернецца ніколі.
Надыдзе ноч — і зноў машына часу
Імчыць мяне да родных, шчасця, болю.