Быццам светлая раніца
новага дня,
Ты даўно на нагах,
нібы сну не было.
Не, не сонца ўзышло,
а твая цеплыня,
А вачэй тваіх, маці,
ласкавых святло.
Ой, матуля, прысядзь,
адпачні ад дарог,
Ад бяссонных начэй,
Ад вірлівых падзей.
Каб я сілы табе
перадаць свае мог,
Ты бы стала
на многа гадоў маладзей.
А гады за табою
спяшаюцца ўслед,
І не дзецца нідзе,
не схавацца ад іх.
І здаецца, што гэты
прыцішаны свет
Пачывае на шчырых
далонях тваіх.
Ой, матуля, прысядзь,
адпачні ад дарог,
Ад бяссонных начэй,
ад вірлівых падзей.
Каб я сілы табе
перадаць свае мог,
Ты бы стала
на многа гадоў маладзей.
Залатыя, руплівыя
рукі твае
Расхінулі начны,
насцярожаны цень.
Вось і сонца ўстае,
й салавейка пяе —
Каб уславіць цябе,
прачынаецца дзень.
Ой, матуля, прысядзь,
адпачні ад дарог,
Ад бяссонных начэй,
ад вірлівых падзей.
Каб я сілы свае
перадаць табе мог,
Ты бы стала
на многа гадоў маладзей.