Дзіўна — ёсць маралі амаральныя,
Праўда ёсць, ды ў кожнага свая.
Прыгажосць і жорсткасць — сумяшчальныя,
Думка масаў — думка нічыя.
Чалавек — істота мазаічная,—
Нішчыў, сеяў, будаваў, араў.
Ўсё, што ёсць вакол антаганічнае,
Паэтычнае і празаічнае,
«Так» і «не» — ўсё пакрысе ўвабраў.
І з антаганічнасці і спрэчнасці
Лепіць ён сябе ўвесь свой век.
Логіка жыцця і недарэчнасці,
Праўда-матка й каверзы-заплечнасці,
Зло й дабро —
Усё гэта чалавек.
Колькі рысаў!
Як яны ўжываюцца,
Творачы душы калейдаскоп?
Спяць адны, другія вытыркаюцца —
Зеўс, Іуда, Цар-гарох, Эзоп.
Існуюць яны не за бяседаю,
А ў непрымірэнчай барацьбе.
Часта чалавек і сам не ведае —
Хто ў ім натуральныя, хто «псеўдыя»,
І каго ж ён носіць у сабе.