Мяне мама не разбудзіць болей,
Як будзіла: — уставай, сынок...
Сніцца мне той час нялёгкай долі,
Час маленства — чысціні выток.
Да ружовых дзён вяртаюць ночы
У калейдаскопе дзіўных сноў.
Як бы я хацеў расплюшчыць вочы
Ад далоняў маміных і слоў.
— Уставай, сынок, збірайся ў школку...
Цягне з печы бульбу — «разнасол».
І здаецца прыцемкам, на золку,
Што не мама гэта, а анёл.
Што няма на ўсёй зямлі багацця
Большага, чым бульба ў сагане,
Што ўвесь свет змясціўся ў нашай хаце,
Просіцца за стол, зайздросціць мне.
Свеціць у душу святло газоўкі,
Грэе сэрца: «уставай, сынок...»
Мамы слоўкі, нібы спеў салоўкі
Далятаюць да мяне здалёк.
Я застаўся, як былінка ў полі,
Лёс не аднавіць, ні адрадзіць...
Мяне мама не разбудзіць болей,
Бо даўно ўжо непрабудна спіць.