Гады і спрэчныя, і годныя
Заперавяслілі мой лёс.
Прабачце мне, мясціны родныя,
Я — парастак, хоць доўга рос.
Мяне вы да самаадданасці
Паілі водарам часоў.
Я рос між вашай беззаганнасці,
Сярод лясоў і каласоў.
Не кожны крок мой быў узважаным,
Не ўсе пасевы зацвілі.
Я не імкнуўся быць заўважаным,
Не адрываўся ад зямлі.
І вашай шчырасцю чароўнаю
Я упрыгожваў смутку дні.
І адчуваюць повязь кроўную
З зямлёю сэрца карані.