Безабаронная казуля,
Што тоіцца ў яе вачах?
Ёй вораг — іклы,
Вораг — куля,
Ёй вораг — неадступны страх.
Ёй дзень пражыць —
лічы удача,
Ёй выжыць ноч —
яшчэ адна.
Яна — то крадзецца, то скача,
То пільна слухае яна.
І раптам — воўк непадалёку,
Яна — ў лазняк,
спыніла бег.
А паўз яе, з другога боку,
Ідзе павольна чалавек.
Было паколькі часу мала,
І вельмі жудасна было,
Яна адчайна выбірала,
Якое меншае, з дзвюх, зло?
Маланкай, па гаротным лёсе,
Яна імчала з лазняка
Туды, дзе меншым зло здалося —
Ад чалавека да ваўка.