Не знік я з зямлі, як Садом і Гамора,
Хоць дыбіў гады, «не пасціў».
Падзяка табе, дзень мінулы — учора,
Ты ў сёння мяне прапусціў.
Аблога спакусаў, падзей шматгалоссе,
Нам дораць і смех, і слязу.
Мы кожны, па ўласным нязведаным лёсе
Выкрочваем, як па лязу.
Бязгрэшнасць свая міражом палымнее,
А грэх? Толькі цень, толькі блік.
І кожны ад грабляў сваіх разумнее,
Чужыя памылкі — не ў лік.
Мінулы мой дзень — і суддзя, і падпора,
І прыцемак ты, і святло.
Падзяка за тое, табе, маё ўчора,
Што ты неапошнім было.