Яны ліюць у вушы словы-мёд,
З лжэцеплынёй заглядваюць ў вочы,
Усмешкі дораць, а за імі — лёд,
А у душы пануе цемра ночы.
Няшчырасць іх, як пляма на стале,
Спагадлівасць, як на вярбе ігрушы.
Жывыя людзі з выгляду, але
У іх усё-ткі нежывыя душы.
Чакае нас усіх сумлення суд
Перад апошнім у жыцці парогам.
А душы мёртвыя — сваё сумленне ў кут,
Забыўшыся, што мы ўсе пад Богам.