Зіма — на скроні мне,
а восень — мне на твар,
А лета ў думках
сталасцю палоніць.
А вось вясны маёй
бясцэнны дар
Душу чароўнасцю
сваёю поўніць.
Пары чатыры года —
у якіх мой лёс,
На гэты «год»
на развітанне гляну —
Вясной я колісь
нарадзіўся й рос,
А летам даспяваў,
увосень — вяну.
А вось зіма тады —
сапраўдная зіма
Для лёсу чалавечага настане,
Калі ўжо нас
сярод жывых няма,
І — «праху мір!» —
гучыць на развітанне.