Ўсе творы з душы
на паперу ляглі
(Што мог я рабіў у жыцці)
Як зерне, якое павінна з зямлі
Для будучыні прарасці.
Хоць я дажываю,
Надзея жыве —
Наперадзе шмат гучных дат,
Бо столькі задумак яшчэ ў галаве,
Ды й тэм забароненых шмат.
Душа забаронаў не ведае.
Не!
А розум? Спытайце ў яго.
Няпроста між імі
выкручвацца мне,
Паэзіі ж горай таго.