Калі паэт заплакаў, значыць, трэба
Душу крануць узнёслаю страфой.
Каб мог чытач убачыць зорным неба.
І сонца, і вясёлку над сабой.
Калі паэт засумаваў натхнёна,
Ён дапусціў да сэрца суму цень,
Каб мог чытач пражыць жыццё ўлюбёна,
Без смутку ў сэрцы бачыць кожны дзень.
Калі мастак пабачанага болю
У творах у сваіх не абміне,
Ён прагне аднаго — каб свет ніколі
Не множыў боль, які на палатне.
Жыццё штодня не лашчыць — выбачайце,
І творчы свет — непрадказальны госць.
Паэзію паміж радкоў чытайце,
І ў жывапісе — таямніца ёсць.