Часоў неўтаймаваных
чую подых —
То на спагаду,
то на жорсткасць мода...
Мне выпаў гонар
жыць у двух стагоддзях,
Хаця і дзень жыцця — узнагарода.
Бывае й дзень —
стагоддзі упрыгожыць,
І ў кропельцы расы —
нябёс бяздонне.
Мне выпаў гонар
скарб духоўны
множыць,
І ганьба выпала
дзяліць грахі штодзёння.
Я светлым дням
і змроку ў вочы глянуў,
Я навучыўся плакаць і смяяцца.
Мне выпаў гонар
быць адным з зямлянаў,
Мне выпаў гонар
чалавекам звацца.