Сальеры Моцарта
надоўга перажыў,
Пакінуўшы нашчадкам шмат
загадак і разладу.
І свет гудзе, варожыць,
як і варажыў —
Ці выпіў Моцарт
з рук Сальеры яду?
Ці ён не вінаваты?
Ці адбылося зло?
Ці гэта ўсё —
дасціпных чутак казкі?
І вось праз шмат гадоў
сустрэцца ім дало
У іншым свеце
вечнай Божай ласкі.
— Цяпер ні ты, ні я,
не вернемся назад, —
Прамовіў Моцарт ціха...
— Дзеля высокай веры,
Скажы (тут толькі мы і Бог),
ты мне падсыпаў яд?
І, не вагаючыся,
адказаў Сальеры.
Палала лютай зайздрасцю
уся душа мая,
Недасягальны геній твой —
маёю быў няволяй.
Калі й атруціў хтось цябе —
толькі не я
Я за тваёй спіною інтрыганіў —
і не болей.
Здзівіўся Моцарт:
— Да вушэй маіх
Дапяла: ты — забойца мой,
цынічны, бесклапотны.
Сальеры выдыхнуў:
— Я сам такі пладзіў
паўсюдна слых,
Каб праз яго
застацца
бессмяротным.