Дзе пахавацца чалавеку,
Было праблемаю заўжды.
Здавён адносілі, спрадвеку,
Далей ад горада клады.
Далей...
Ад часу няма спасу,
Ён тлумны не спыняе рух.
І горад, пад уплывам часу
На ўсе свае бакі разбух.
І пашыраецца штодзённа,
Імкнецца разрасціся ён.
І могілкі безабаронна
Патрапілі ў яго палон.
Век нашай памяці кароткі,
З гадамі карацее ён.
Зрабіліся магілы продкаў
Замінішчам для новых дзён.
Мінулага агеньчык кволы
На могільніку раптам згас —
На гэтым месцы навасёлы
Спявалі й танчылі праз час.
Пануе час бесчалавечны —
Былі ў нас продкі — не былі?
Ці знойдзем мы
Спакой свой вечны
У сне апошнім, у зямлі?