Цяпер адчуў глыбей: я — госць,
«Пакуль» — прысуд, не паратунак.
І мой анёл, калі ён ёсць,
Няшчасны.
Я — не падарунак.
Ён светлы плён жыцця майго
Ад першай хвілі — да магілы.
Мой лёс і засмучаў яго,
І ацяжарваў яго крылы.
Ў жыцці складаным, а не ў сне
Дзіўлюся шчыра я, бяскрылак,
Як доўга ён нясе мяне
Над безданню маіх памылак.
Яго спрыяльнасць сэрцам п’ю,
І дзячу, не заўсёды ўдала.
Чым запазычанасць маю
Яму аддаць?
Ўсё будзе мала!
Я гучна жыў — і ўкрыў, і ўкос,
Адкрыта з недаверам хеўрыў.
Ды прасвятленне мнe прынёс
Анёл — і я ў яго паверыў.