Пазараслі мінулым
Руплівыя гады...
Я плачу сэрцам чулым:
— Ці быў я малады?..
Як і не цвіў калісьці
Майго юнацтва сад,
А ўжо зрывае лісце
Халодны лістапад.
Вакол — туга сляпая,
Мінулае, як сон.
А сэрцу не хапае
Тых непаўторных дзён.
Жыццё — да дзён тых дзіўных
Спаліла ўсе масты...
Бывай, мой незабыўны,
Мой ранак залаты!