Я вельмі шмат табе недасказаў,
Мой родны чалавек, мой добры тата...
Ты з маладосці лёс свой закілзаў,
Жыў для сям’і самаахвярна, свята.
Што я кажу? Ці ж толькі для сям’і?
Ты да касцей быў змучаны калгасам.
Ліліся слёз па сэрцы ручаі,
А то і кроў яго паіла часам.
Было — ў цябе стралялі тры вайны,
Былі не раз пакуты, перамогі,
Пасля чаго насіў ты лахманы,
З якіх так і не вылез да труны,
I абуваў у лапці свае ногі.
Ты ў неабходным адмаўляў сабе,
Душой узнёслы, сціплы і руплівы.
Я так хацеў хоць раз абняць цябе,
Ды стрымліваў пачуцці сарамліва.
Каму цяпер аддаць мне пачуццё,
Што для цябе нашу я ў сэрцы, тата?
Мой дарагі! Пакінуў ты жыццё,
Як жыў заўсёды — сціпла, ціха, свята...