Ты з народзін маіх
Неадступна са мною,
Ты — жыцця гаспадыня,
А я толькі госць.
Ты зямною была для мяне
Й незямною.
Для мяне па жыцці
Ты такою і ёсць.
Ты ўладарыш душой,
Нараджаючы творы,
То уздымеш мяне,
То абрынеш ізноў.
То вядзеш у тупік,
То размежыш прасторы,
То запаліш натхненнем,
То выстудзіш кроў.
Ўсё, што ў сэрцы нашу,
Аддаю без астатку
Я табе
І душы мілагучнай тваёй
Каб валодаць табой,
Неабходна спачатку
Падыйсці да цябе,
Як да веры святой.
Незямной і зямной
Ты была безумоўна,
Для мяне назаўжды
Ты такая і ёсць.
І калі я да іншых
Звяртаюся моваў,
Для таго, каб падкрэсліць
Тваю прыгажосць.
Твой алтар для мяне —
Твае літары й словы,
Неад’емны мой крыж,
Неад’емны мой лёс.
Я нясу яго свята
І несці гатовы
Да апошняга дня,
Як дагэтуль і нёс.