Дзіўная рэч —
нібы прывіды-здані,
Ў век дваццаць першы
прыйшлі праз вякі,
Каб запаліцца
у цемры, ў тумане
«Вочы» пра-продкаўшчыны —
Маякі.
Буры
І дзевяцібальныя хвалі,
Горы шалёнай,
закіплай вады —
А маякі
Шлях для ўсіх асвятлялі,
Колькі яны
За вякі ўратавалі
Вас, мараходы,
ад гіблай бяды!
Сёння —
Касмічная сувязь, радары —
Вочы і вушы,
паўсюдна, лічы.
А маякі,
Нібы светлыя мары
Свецяць і свецяць
бяссонна ў начы.
Свеціць маяк,
ды і душы ён грэе,
І не спяшаецца
выйсці ў запас.
Што б ні казалі —
святло не старэе
Нават і ў самы
«прасунуты» час.
Вось і ў паэзіі,
ў творчасці кожнай,
Пераклікаецца мудрасць вякоў —
Можна быць талентам,
лепшым быць можна,
Ўсё ж не абыдземся
Без «маякоў».
Нам яны свецяць
святлом небывалым,
Веліччу лёсаў
вядуць за сабой,
Каб абыйшлі мы
бяздарнасці скалы,
Каб не разбіў нас
аб рыфы прыбой.