Камбайнаў не злічыць — які размах!
Ідуць па полі роўненька, ў лінейку.
І ўсё ж лугі сумуюць па касцах,
Палі сумуюць па запеўных жнейках.
Без тэхнікі — ніяк
Я — не сляпы,
Але ў старых людзей
з мінулым лёсы.
Зямельцы штось нашэптвалі сярпы,
Насвіствалі штось лугавінам косы.
Зямлі мы неад’емнасцю былі
І адчувалі пульс яе і подых.
Мы на нагах стаялі на зямлі,
А сёння — на жалезе і на колах.
Я разумею, сёння час другі,
Каса і серп — музеяў экспанаты.
Ў сучасным цвёрда дзве мае нагі,
Душа ў мінулым,
Там мае ўсе святы.