Каб кожны ў свеце мог
Любіць, як любіць Бог,
Зямлю, ваду,
Усе жывыя душы!
Не патануў бы свет
У раўнадушшы.
Каб кожны высек
На уласным лбе:
— Люблю усіх людзей
Так, як люблю сябе!
Мы б адцураліся
Ад жорсткасці няспыннай,
І не лілося б больш
Крыві нявіннай.
Калі, прайшоўшы шлях,
Жыццёвы шлях упарта,
Спытаемся ў сябе:
«А я? Чаго я варты?»
Тады між намі зла
Й варожасці не будзе
Тады ў нас будзе права заявіць:
— Мы ўсе — нарэшце людзі!