Лёгка вылічыць, нават бегла,
І жахнуцца ад лічбаў суровых —
У зямлю больш людзей палегла,
Чым жывых на зямлі, часовых.
Стужка фінішная віецца,
Час навыперадкі імчыцца.
Нам нічога не застаецца,
Як да «большасці» далучыцца.
Мы грыземся, валтузімся —
Годзе
Ткнуць ражны у чужыя колы!
Нам бы тут векаваць у згодзе —
Свет наш — безабаронны, кволы.
Мы, жывыя,— усе у «меншасці»,
Тут нам цесна, марудна, млосна.
А ў загадкавым царстве тленнасці,
Там — усе мы аднагалосна.