Жыццё — не Алімп,
хоць узносіць высока,
Й ні пекла жыццё,
хоць абрыне уніз.
Ад першага —
І да апошняга крока,
Яно — непрыемны
й прыемны сюрпрыз.
І гэта прымае ўсё
лёс на рахунак,
Дарункі жыцця —
ружы й шышкі на лбе.
А мы?
Ці занадта ўжо мы падарунак
Жыццю-падарунку,
другім і сабе?
Жыццё — не Алімп,
Бо Алімп для абраных,
Для большасці ўсё-ткі,
Жыццё, як плато.
Ёсць месцы, куды
не чакаюць нязваных,
І нават у пекла —
яно нам нашто?
Па кроплі жыццё
прапускаем праз сэрца,
На хвалях яго —
мы то ўверх, то на дно.
Жыццё нам не ўласнасць,
хоць нашым завецца,
Мы ім не валодаем —
намі яно.
І хоць мы ў жыцці
ладзім розныя змены,
Спрыяем ці шкодзім
настрою свайму,
Ніхто з нас не ведае,
Колькі яшчэ нам
Валодаць жыццём
ці ўсё ж намі яму.