Здаецца, і здароўем не абдзелены,
Кроў не псуе і хуткая зіма,
Адгаласілі й майго лёсу шчэрбіны —
Я — жыць жыву,
А радасці няма.
Адзін я, а трагедый шмат —
І хто каго?
Душэўны боль распяў
святло ў вачах.
Хоць не Атлант,
а небасхіл жыцця свайго
Трымаю ўсё-ткі на худых плячах.
Жыву я, быццам, на бязлюдным востраве,
Свой лёс то ухваляю,
То кляну.
І непазбежнасць мне
касою востраю
Дзевятую казыча рабрыну.