На маёй Лагойшчыне адзінай —
Самыя духмяныя пракосы.
Над маёй маленькаю Радзімай —
Самыя блакітныя нябёсы.
На маёй Лагойшчыне прачыстай —
І выток крынічны самы чысты.
Над маёй Лагойшчынай лясістай —
Спеў салоўкі самы галасісты.
Мой зямляк — славуты, знакаміты
Тым, што з роднай мовай век зжывае,
Тым, што шчыры, сціплы, працавіты,
Тым, што злосці ў сэрцы не трымае...
* * *
Пра цябе, мой край, дапісваць мушу:
Я пракос перавярну, узрушу,
Каб зімой кароўцы прыпаднесці,
Ды бяда — сянцо ці можна есці?
Лёс нялёгкі пагаршае кара —
Чорная паўзе па небе хмара.
І няма нябеснага блакіту,
І баліць зямельцы, сэрцу, жыту...
Ой, выток — гаючая вадзіца!
Прагнулі й дзяды цябе напіцца —
Сёння штось крынічанькі не гояць,
Іх бруенне небяспеку тоіць...
Белае, чаромхавае мора —
Салавейка тут спяваў учора.
Сёння ён асіп, пяе нясмела
І чаромха раптам пачарнела...
Землякі мае, аднавяскоўцы,
Чорную траву даюць кароўцы,
Чорную ваду бяруць з крыніцы,
Жыта сеюць чорнае, пшаніцу.
Нас Чарнобыль атуліў без спросу,
Перафарбаваў людскія лёсы.
Мы жылі й дагэтуль чорна-бела,
А цяпер і белае счарнела.