Лугі здзічэлі, параслі быльнёгам,
Лугі без сенакосцаў — не лугі.
О, як усё мяняецца пад Богам —
Не тыя вёскі ўжо, і я другі.
І мне штогод цяжэй пытанні несці
Праз заняпад вясковай нематы:
Каму касіць? Хто будзе сена есці?
Туга хлявоў? Шчарбатыя платы?
Што тут гуло жыццё, я ледзь угледзеў,
Гады — як аднадзёнак-матылёк.
Няма аднавяскоўцаў і суседзяў,
Апошні я — мой лёс «на пасашок»...