На той сцяжынцы ранкаў росных,
Якой ступалі колісь мы,
Слядоў не знойдзеш нашых вёснаў,
На ёй ужо сляды зімы.
І толькі смутку чорны лебедзь
Над ёй крыламі рэжа час.
Ды памяць зараснік цярэбіць
Падзей і год, што крэсляць нас.
І, падпіраючы плячыма
Жыцця навіслы небасхіл,
Мне верыцца, што з той дзяўчынай
Ўзмахнём мы парай белых крыл.
Й апусцімся ў тым самым месцы,
Адкуль распачалі гады,
Каб аднавіць на роснай сцежцы
Сваёй мінуўшчыны сляды.