Мы ўсе пад Богам у бясконцасць крочым,
Бязлітасны пад ім жыццяварот...
Мой брат старэйшы стаў даўно малодшым,
Я перажыў яго на дваццаць год.
Хаця і часу не прайшло багата,
На месца ўсё расставілі гады.
На фотаздымку — аднагодак тата,
Тады — стары, а сёння малады.
А вось і мама — з вечнасці бяздоння,
Прыгожая, хоць стаў на абразы.
Тады старой здавалася, а сёння
Я за яе сталейшы ў два разы.
І Галечка, якой Стваральнік-дойлід
Адмераў скупа — годзік усяго.
А мне б вярнуць вас з нематы-няволі
У дзень сучасны, да жыцця майго.
Гляджу я вочы ў вочы — не агульна,
І сэрцам чую вашы галасы.
О, як было мне з вамі жыць утульна,
І холадна без вас — на ўсе часы.