Ў маленстве далёкім
і ў старасці блізкай,
Заўжды за якой надыходзіць зіма,
Я чую, як мама пяе над калыскай,
Хоць зыбкі няма той
І мамы няма.
А той калыханачцы не перашкоды
Падзеі,
Гады,
І бяда,
І нуда.
Яна ў маім сэрцы,
са мною заўсёды,
Яна для душы, як жывая вада,
Як незамутнёных ўспамінаў крынічка,
Як з мамай пяшчота —
шчака да шчакі.
Жыццё маё згасне някідкаю знічкай,
А вось калыханка ў жыцці —
На вякі.