Думкі, мары нязбыўныя, рыфмы і строфы,
Перажытага гмах, недажытага міг,
Я праз сілу нясу на вяршыню Галгофы,
Да няўсыпных і праведных суддзяў маіх.
Гэта толькі яны з паднябёснай вяршыні
Назіралі штоміг ад народзін за мной.
Кожны крок па жыцці адзначалі няспынна
І грахі, і памылкі, адна за адной.
Ну а спраў маіх добрых маглі не заўважыць,
Як не бачылі іх пры жыцці на зямлі.
Будуць там, на Галгофе, грахі мае важыць,
А не добрыя справы, якія былі.
Я зрабіў гэтых спраў у жыцці дастаткова,
Хоць без гучных адзнакаў анкета мая.
І калі мне дадуць там апошняе слова,
Заяўлю, што ні ў чым не пакаюся я.