Восень позняя. Першы снег
Дзе-нідзе прыбяліў далягляды.
Набірае зіма разбег,
Хаця ёй не зусім мы рады.
Я не здолеў заснуць ніяк,
Выйшаў з хаты дыхнуць на ганак,
Раптам відна зрабілася так,
Быццам гэта не ноч, а ранак.
Зірк у верх я — і ледзь не ў крык,
(Жах у сэрцы яшчэ й цяперка)
Добра, што прыкусіў язык,
Бачу, ўверсе вісіць талерка.
І ліхтарыць — вакол, як днём,
Асвятляе усё наваколле.
І зіхціць, і пячэ агнём
Так, што ў садзе аж дым ад голля.
Павісела — і, як не было,
Знікла, толькі дымок ад яблынь.
Апяклося і ночы крыло,
Ды і я, нібы спечаны яблык.
У мяне ледзь душа не вон,
Перажыў эпапею начную.
Я схапіўся за тэлефон,
І спецслужбам тэлефаную.
А яны мне ў адказ: «Ха-ха!»
Зубы скаляць замест сур’ёзу.
Кажуць, складна каб так брахаць,
Трэба конскую выпіць дозу.
Я па-польску крычу: «Пся крэў!»
Я па-руску: «У рот вам дышла!»
У мяне ўвесь вунь сад счарнеў,
Падзівіцеся, што тут вышла.
Панаехала ўсё-ткі іх —
Не ступіць, не прайсці, непрадых.
Акруціліся й хочаць назад,
Зноў хіхікаюць нада мною,
Бо, пакуль яны ехалі, сад
Закіпеў, заквітнеў, як вясною.
Яны ўзважваюць «супраць» і «за»,
Бо няма голля чорнага ў садзе.
А што сад заквітнеў — драбяза,
Перад самай зімой, ў лістападзе.