Трагедыя прыйшла...
Дзень-два — яна ў мінулым,
Яна — штодзень, штодзень —
далей ад нас.
І з часам адчуваеш
сэрцам чулым,
Што раны ёсць,
якіх не лечыць час.
Наадварот —
глядзяць у сэрца страты
Асэнсаванасцю,
Маштабнасцю бяды —
Што надыйшоў канец
сямейным святам,
Што ні з бацькамі,
Ні з сястрой,
Ні з водным братам
Не ўбачышся —
правёў іх назаўжды.
Прысуд жахлівы і —
я з ім сам-нáсам,
І цягнуцца
Выпрабаваннем дні,
Бяссільны час,
бо гэты боль над часам,
І ён пускае
ў сэрца карані.