Чытаю надпісы на сценах,
Напісаныя ад рукі:
— Ударым голадам па цэнах!
— Затужым рэмнем пазванкі!..
Які тут сэнс хаваюць словы?
Ён не для розуму майго,
Хоць не зусім я безгаловы —
Дзіўлюся — што тут да чаго?
Махнуў рукой, заходжу ў краму —
Асартымент, прывабнасць, пах!
А цэны!.. Як не ўспомніць «маму?» —
Штодня растуць, як на дражджах.
Ды к чорту ўсё! К ядрэні фені!
Тужэй свой рэмень зацягну.
Калі харчы не па кішэні,
Пайду шукаць сваю сцяну.