Адчуў я ў сэрцы май, не без прычыны,
А полымя агню адчула кроў.
Сустрэліся мне дзіўныя дзяўчыны,
Іх тры — Надзея, Вера і Любоў.
Збывацца сталі мары-дабрадзеі,
Душа інтрыгі хмельны водар п’е.
Найперш я падкаціўся да Надзеі,
Казыр мужчынскі стаўлю на яе.
Ад думкі пра яе я проста млею,
Міжволі абміраю ад сустрэч.
Я ускладаў надзеі на Надзею,
Яна ж надзеі шуганула прэч.
Яна мне адказала з мінай поснай:
— Як кавалер вы ўсё-ткі не ў цане.
Мая надзея ўмёрла не апошняй,
А першай за ўсе мары й за мяне.
Крутнуў я зацікаўленасць да Веры,
За ёй, як цень шыбую — аж узмок.
Але і да яе мне мала веры,
І гэта краля верне нос у бок.
А што ж Любоў?
Я хуценька да Любы:
— Якое ў вас імя! О цуд — Любоў!
— Так, я Любоў.
І ўсё ж вы мне не любы —
Адчуў я душ з яе халодных слоў.
Вось вам Надзея, і Любоў, і Вера...
Чароўны і загадкавы букет.
У чым інтрыга — хай яе халера?
У чым жа ён, маіх няўдач сакрэт?
Няхай цвіце букет чароўна-дзіўны,
А для мяне — усё наадварот.
Для іх я — нейкі экспанат архіўны,
Мне — семдзесят, а ім — па дваццаць год.