Пакуль не стыне кроў, бруіцца ў жылах,
Надзея — мой анёл, заўжды са мной.
Мяне трымае на нябачных крылах,
А, калі трэба — за мяне сцяной.
Крышылі лёс няўмольныя падзеі,
Цягнулі безвыходнасцю на дно.
І я даўно б загінуў без надзеі
Альбо абезхрыбеціўся даўно.
Нястомны я, пакуль са мной надзея,
Мяне не зрынуць галавой у вір,
Хоць кажуць — дурань думкай багацее,
І ўсё ж яна — апошні мой казыр.
Я ведаю — ёсць прымаўка старая,
Што у надзеі самы доўгі век,
І што яна апошняй памірае.
Ды не! Былое гэта абвяргае —
Апошнім памірае чалавек.