Магчыма, й добра, што я пайду
Праз хуткі час з жыцця ў трывозе.
І не пабачу брыду-бяду,
І з жахаў жах — мы на парозе.
І не пабачу, як чалавек
Сваё ж жыццё ірве з карэннем.
О, сыты, звар’яцелы век!
О, страшны ген самазнішчэння!
І ўсё-такі, дасць Бог, калі —
Жыву й памру, а не загіну,
Пасля сябе я на зямлі
Надзею ў лепшае пакіну.