А я, наіўнасці дзіця,
Пакутую: а што калі
Надыдзе час, пайду з жыцця —
Што я пакіну на зямлі?
Вачамі лашчу далягляд,
Зірну вакол — я тут прарос.
І горка мне — пакіну шмат
Да болю роднага, да слёз.
І грудзі спальвае адчай,
І холад чуецца спіне —
Вунь, сіні бор, зялёны гай
З маленства песцілі мяне.
Яднае нас давер і лад
Усё жыццё, усе гады...
Адкуль не вернешся назад,
Падацца мушу назаўжды.
Палі бывайце і лугі,
Прыму бязлітасны прысуд.
Пакіну самы дарагі,
Адзінай продкаўшчыны кут.
Бывай, рамонкавы усход,
Заўсёды новы — кладзесь сноў,
Бярозак годны карагод,
Прыстойнасць велічных дубоў.
І, калі ёсць душа — яна
Узрадуецца, як дзіця,
Што неўміручая вясна
Усё вяртае да жыцця.
І чую вечнасці уздых:
Усё вяртае, ды не ўсіх...