У вольны час,
прыгрэўшыся на сонейку
Ў бліскучых храмачах.
ў кашулі чыстай,
Лявон сядзеў,
пілікаў на гармоніку —
Што і казаць,
меў выгляд гарманіста.
Але галоўным ўсё ж
былі мелодыі,
Якімі з Божым дарам ва ўнісон,
Душа яго
і здольнасці валодалі —
У вёсцы гарманіст, як фон-барон.
І хоць не ведаў
нотаў ён ніколечкі,
Душа Лявона ўсё перамагла —
З-пад пальцаў дробна
вылятала «полечка»,
З-пад іх павольна
«рэчанька» цякла.
Гучала «ночка»
з вальсамі, факстротамі,
За імі — ганарысты «кракавяк».
Лявон іграў бы
і далей з ахвотаю,
Ды падышоў сусед,
Якім Казляк.
Перад Лявонам стаў
у позе клічніка,
Што ён трапло —
напісана на ім.
Не бачыў свет
такога пад’ялдычніка,
Якім на справе быў
Казляк Якім.
— А я прылёг,— пачаў Якім з ухмылкаю,—
Ды чую нейкі вэрхал,
быццам сню.
Я думаў, што сабакі
недзе гыркаюць,
Ці енчыць кот,
ці рэжуць дзесь свінню.
А гэта ты
шарманкаю пілікаеш,
Працягваеш паўдня
мяхі ламаць.
Сваімі гукамі,
сваімі зыкамі
Не дазваляеш
праваслаўным спаць...
Якім раптоўна
прасвятлеў угоднікам:
— Пажартаваў я...
цісні на лады.
Ды вёска без твайго,
Лявон, гармоніка
Засохне,
Як расліна без вады.
Лявон азваўся:
— Жарты твае з чаднасцю,
І непрыемны
слоў тваіх кірмаш,
Таму цяпер я,
напаследак, з радасцю,
Сыграю для цябе,
Якіме, «Марш».