Мой родны лес пяшчотаю атуліць,
Напеў палёў ласкава ахіне.
Нібыта рукі цёплыя матулі,
І акрыляюць, і нясуць мяне.
І мне б ні спець, ні выплакаць ніколі
Ні гулкасць ранку, ні начной цішы,
Каб колісь не сустрэў у чыстым полі
Сябе, з ўзнёслым ранкам у душы.
Мне тое «колісь» не давала гнуцца.
І хоць нажыў я шышак на ілбе.
Важней за ўсё — з сабой не размінуцца,
У блытаным жыцці знайсці сябе.
І гэтае знаёмства і сустрэча,
Як хвалі часу, то — уверх, то ўніз.
І штосьці кажа мне: — Яшчэ не вечар,
Што б ні было — наперадзе сюрпрыз.