Нарэшце адсняжыла, адмяло,
Заслоны-хмары неба расхінулі,
Прыгрэла сонейка і з стрэхаў пацякло,
Яны раней за ўсіх вясну адчулі.
«Дзінь-дзінь» — ледзь гучна талі ледзякі,
Павіслыя, як трубачкі аргана.
Ручай прачнуўся спрытны, гаваркі,
І лес глядзеў у неба закахана.
Зямелька адыходзіла ад сну,
Збаўлялася ад покрываў пуховых.
Усё вітала сонца і вясну,
Стаміўшыся ад халадоў зімовых.
Я ўпотай спадзяюся кожны год —
Прыйшла вясна — бывай гадоў завея!
І на душы растане смутку лёд,
І сэрца ажыве, памаладзее.