Народзіны
І смерць...
А што між імі?
Вялікі сэнс жыцця
Ці марнасць намаганняў?
Ці філасофскіх тайнаў
Глыбіня?
Ці ўсё надзвычай
Проста —
За днём прыходзіць
Ноч...
Такая вось банальнасць,
Празаічнасць —
Як вокладка
Паэзіі жыцця.
Народзіны
І смерць —
Падзей падзеі,
Пачатак
І канец,
І мы між імі,
Бо мы і ёсць —
Народзіны
І смерць.
Жыццё —
Ёсць мітусня,
Дзе кожны дзень —
Галоўны,
Дзе справы,
Нібы крыгі на рацэ,
Адна адну
Піхаюць нецярпліва,
Дзе мары, мэты,
Шчасце і няшчасце
Сплятаюцца
Ў заблытаны клубок.
І ўсё ж —
Над імі дзве суперпадзеі,
Тытаны два —
Народзіны і смерць.
Народзіны —
Загадка, таямніца...
Хто скажа, для чаго
Нам дадзена жыццё?
Каб есці?
Піць?
Пладзіцца?
Каб упрыгожваць свет?
Дык мы яго нявечым.
Ды і само жыццё
Нам — не прыярытэт —
Сабе падобных
Нішчым,
Нішчым,
Нішчым!
І, пэўна, з даўніны
Падлік вякоў сівых —
Забітых значна больш,
Чым сёння
Ўсіх жывых...
Ды ёсць вялікі цуд,
Жыцця прычал —
Народзіны —
Не толькі бедаў
І ахвяр патэнцыял,
Народзіны —
Яшчэ і ручайкі,
Прытокі вечныя
Магутнае ракі.
Народзіны...
Загадка і таму,
Што навуковы свет
На жаль, не здольны
Сказаць дакладна:
Адкуль жыццё?
Адказ наўрад ці будзе —
З якіх крыніц
І таямніц
Мы — людзі?
А вынік вынікаў,
Падзей падзея —
Наш таямнічы
Адыход у вечнасць,
У іншы свет.
Дзе, як сцвярджаюць
Знаўцы,
Валхвы ўсіх часоў —
Жыццё прадоўжыцца
У вечнай благадаці...
(Хапіла б месца ўсім.)
Але ж, дзе мы —
Там, пэўна, і ўлада,
Бо без яе — хаос.
І хто нам размяркуе прывілеі?
І на каго маліцца,
Апроч Бога?
Аптымістычны гэты
Варыянт —
Наш таямнічы адыход
Кудысьці,
Мацуе кволых,
Не кранае дужых.
Яго не варта абвяргаць,
Няхай,
Хто сабе хоча,
Думкай багацее.
А навуковы варыянт —
Другі,
Ды ну яго!
Каму ён толькі трэба!
Ён не пускае
Нашы душы ў неба,
А ўсё — ў зямлю,
Ў зямлю —
На спарахнеласць.
Ён прыгнячае
Аптымізм і смеласць.
І ўсё ж я вас
Надзеяй акрылю:
Адсутнасць доказаў
І ў тых,
І ў тых —
Таму заўжды
Ёсць выбар у жывых:
На неба
Ці ў зямлю...
На неба ў бессмяротнасць?
Ці ў зямлю?
Вось тут узважыць трэба,
Бяздумна не хапайцеся
За неба:
Каб так было
І ўсе туды шугалі,
О колькі б там было
Зямных грахоў,
Якія б з намі
Перавандравалі.
І пачалі б мы зноў
З «нізоў», з «вярхоў»,
І зайздрасць грызла б нас,
І завяліся б грошы,
І зноў няроўнасць —
Хтосьці — з плеч у печ,
А хтосьці — у раскошы.
А што, калі сысці
У чарнату
У немату зямлі...
Хоць там — не рай,
Ды роўныя мы ўсе,
Настолькі роўныя,
Што пазайздросціць могуць
Жывыя на зямлі.
Настолькі роўныя,
Што прах бамжа-бадзягі
І алегарха прах —
Аднолькавыя, побач,
Не адрозніць.
Народзіны
І смерць...
Два словы,
Дзве падзеі,
А колькі ў іх
Грунтоўнасці магутнай.
Каб не яны,—
Два вечных берагі,
Жыцця рака
Не пацякла б
Ніколі.
Не можа плынь жыцця
На месцы стаць —
Мы будзем нараджацца
Й паміраць.
Мы будзем паміраць
І нараджацца,
Мы — дзеці ўсіх часоў
І розных нацый.
Дзвярэй не абмінуць,
Хоць круць,
Хоць верць,
«Ўваход» і «Выхад» —
Народзіны
І смерць...
Падзяка вам,
Заступнікі святыя,
За унікальны дар —
Прайсці праз дзверы тыя.
2011