Я скокну з поезда,
які ў тупік імчыць,
Сыду з дарогі,
што наўспят паверне.
Пасля таго прысяду адпачыць,
Як толькі ўзыйдзе
жыццяпрацы зерне.
Мне давялося грызці —
і не раз
За глотку зло —
й мяне яно за глотку.
Я азірнуўся у мінулы час —
Ці ўсё ўзыйшло,
што сеяў у ахвотку?
Адчулі вочы
слёз нязваных соль —
Не мала плехаў
мае жыццяніва.
Расчараванні —
наш галоўны боль,
Ў канцы жыцця
баліць ён асабліва.
Змагаўся з цемрай я,
адольваў страх,
Я нёс цяжар —
уласнае сумленне.
На пройдзены я азірнуўся шлях —
О як жа шмат
я не падняў камення.
Жыццё мне лёс такі наканавала —
Што б ні зрабіў і колькі —
будзе мала.