Ідзе з кійком бабуля,
Наперадзе — клады.
Мінулі вёсны, гулі,
Знасіліся гады.
Як хутка час ружовы
Мяняе колер — жуць!
Ёй, дваццаці б гадовай
На выгляд свой зірнуць.
Тады такога жуду
Ці вынесла б яна:
— Няўжо такой я буду?
Не можа быць! Мана!
О, часу выскалянне
Ах хрэсьбін да смярцей.
За цемру ночы — ранне
Заўсёды карацей.
А я? Каб я з юнацтва
Убачыць сёння мог
Гады — маё «багацце»,
Што хутка зваляць з ног.
Каб я адтуль убачыў
Зімы на скронях след
Са смехам я б адзначыў:
— Ну й пень стары!
Ну й дзед!
Мне б хтосьці пракалякаў:
— Дык гэта ж твой партрэт.
Не толькі б я заплакаў,
Я б роў на цэлы свет...
Падзяка, час, за літасць,
І мудрасць тут твая —
Нас паступова, скрытна
«Спяліш» ад «а» да «я».
У нас самаправерка,
Як сонца праз туман.
Глядзімся мы ў люстэрка,
У свой самападман.
І бачым што? Каго мы?
Аўтапартрэт там наш —
Знаёмы й незнаёмы
Пражытага калаж.
Мы ў старасці адчулі,
Што сперадзі — сцяна.
Віват, з кійком бабуля!
Нас шмат — ты не адна.