Я іду па роднае старонцы —
Дужы,
Блазнюковы,
Малады.
Радуюся раніцы і сонцу,
Расхінаю пругкія гады.
Ах, пяшчоціць як
зямелька-маці!
Ах, як шчодрыць абяцанкай лёс!
Як духмяна пахнуць сенажаці,
Як бяздонніць акіян нябёс!
Напрасткі выкрочваю,
Няспынна,
Ў новы дзень
пракладваю сляды...
Вёсачкі атульваюць гасцінна,
Ветліва вітаюць гарады.
Ах, якая раніца жывая!
Як жыццё і вабіць, і хіне!
Толькі для мяне
вясна спявае!
Свет вялікі —
толькі для мяне!
На жыццё гляджу зачаравана —
Што ні крок,
ні мара — вышыня!..
Дзіўная пара самападмана,
Светлага юнацтва чысціня.
*
Я іду...
Дарога не стаміла.
Ў сэрцы — вольнасць,
У душы — агонь.
Я — у сіле...
А чаму — у мыле,
Быццам пугай высцебаны конь?
Думка непакоіць:
— Што за чары?
Я люблю жыццё,
Жыццё — мяне.
Жывяць,
Вабяць,
Крыляць тыя ж мары,
Што ж тады хаду сцішае, гне?
Не! Я памыліўся!
Быць не можа,
Каб трыножыў хтосьці мой разбег.
Вунь, як выпраменьваюць прыгожа
Мары — майго лёсу абярэг.
А жыццё вакол!
Якое дзіва!
А душы які узнёслы стан!
Я далей выкрочваю шчасліва...
Дык няўжо ізноў самападман?
*
Я іду...
Аб марных спраў каменне
Спатыкацца толькі паспявай.—
Паўразуты,
У старым адзенні...
А ці ж зломак я?
Ці ж я гультай?
Колькі трэба
мужнасці і злосці,
Каб не згаснуць
знічкай у начы,
Адчуваць сябе,
як дзірка ў мосце,
А ў душы надзею берагчы.
Колькі трэба шчырасці?
Без краю!
Каб у казку верыць,
як дзіця,
Каб не даць халоднаму адчаю
Вытруціць жывое ўсё з жыцця.
Замяла б мой лёс
гадоў завея
Нават і без памінальных слоў,
Каб ні ратавальніца надзея
І да краю роднага любоў.
*
Я жыву тваім жыццём,
мой краю,
Нашу повязь час не закране.
Дзіўна як!
Жыццё я́ абмінаю
Ці жыццё праходзіць паўз мяне?
Ты, жыццё, маўчыш...
Скажы, Ўсявышні,
У душу шапні, калі не ўслых:
Я жыццю патрэбен,
альбо лішні?
Я адзін ці колькі нас такіх?
Вось і б’юся лбом у перашкоды,
На ружовасць дзён
кладзецца цень.
Захады часцей,
радзей усходы,
Ноч даўжэе,
Карацее дзень.
Ах, які ты дзіўны,
свет бязмежны!
Захаплення, навізны —
праз край.
Дык няўжо настолькі непазбежны
У душы даверлівай адчай?
Я іду...
Даўно не блазнюковы,
Ў сэрцы — вера,
У душы — святло.
Я ісці насуперак гатовы
Перашкодам, колькі б не было.
*
Я з табою,
ты са мной, мой краю,
Кожны крок з табой
і кожны міг.
Я гады, на жаль, не расхінаю,
Я даўно скрывавіў лоб аб іх.
Змовы... перашкоды...
Штосьці... хтосьці...
Ды і ўласных слабасцяў расхляб...
Колькі трэба мужнасці і злосці,
Каб не ўпасці,
не зламацца каб.
Колькі трэба
мужнасці і злосці,
Каб трымаць абставінаў удар,
Каб да сівізны ад маладосці
Несці ў сэрцы
творчы Божы дар?
Мне ісці дапамагалі?
Казкі!
Чым я абавязаны?
Каму?
Ўсё, што я зрабіў —
не з нечай ласкі,
А, хутчэй, насуперак ўсяму.
Я ў дарозе...
Я з яе не збіўся,
Я не збочыў у нябыт з яе.
І хоць я здарожыўся,
стаміўся,
Мне дарога сілы надае.