Разбегліся хмаркі па небе,
як статак па полі,
А сонца то гляне з-за іх,
то схаваецца зноў.
І гоніць іх ветрык кудысьці
паціху, паволі,
Як той пастушок
гоніць з пашы каровак дамоў.
Да слыху данесліся словы —
Ісусе Хрыстос, Святы Ойча...
Далей — не пачуць,
ці «скажы мне...», ці «дапамажы...»
Старая на крыж каля вёскі
хрысцілася тройчы,
Нібыта сам Бог быў распяты
на гэтым крыжы.
А вёсачка як выглядае
прыгожа і зграбна,
Пакуль што без дачных катэджаў,
што горш за быльнёг.
Навокал усё — першароднае,
ўтульна, прывабна —
Зямля — парадзіха жыцця,
над якою наш Бог.
20.VII.2017