Сколь не жыві, а прыйдзецца памерці,
Не будзе ж вечна доўжыцца мой век.
І я жыву, і не баюся смерці,
Для чалавецтва — дробязь чалавек.
Гісторыя на шалях часу важыць
Адметнае. Што сёння варажыць?
Маё знікненне мала хто заўважыць —
І правільна: жывому трэба жыць!
Для важкасці — у сведкі клічу Бога
І перад ім раскрыю свой сакрэт:
Баюся я не смерці, а другога —
Са мной памрэ унутраны мой свет.
Мой свет душы ўсяго Сусвету шырай,
Дзівосны твор жыцця-быцця майго.
Народжаны мой свет душою шчырай,
Не сонца — сэрца свеціць для яго.
І тут, пад сэрцам-сонцам — мама й тата,
Пакуль жыву, іх час не паглыне.
Тут родных, блізкіх і сяброў багата,
Іх не злічыць — «жывуць» яны ўва мне.
Я іх нашу ў душэ, як скарб бясцэнны —
Часоў, жыцця і смерці кругаверць.
Мяне не стане — і тады імгненна
Усіх паўторна напаткае смерць.
Я помню ўсіх — асобна і агульна,
Абліччы бачу праз імжаку слёз.
Я ведаю — ім ува мне утульна,
Бо не ўяўляю я без іх свой лёс.
Працягваюць нас звязваць успаміны,
Пякучы сум, бязгучны сэрца крык.
Для многіх сёння я — прамень адзіны,
Што высвятляе іх патухлы лік.
Часоў завея памяць замятае,
Бязлітасна з мінулым повязь рве.
Ды ёсць на свеце ісціна святая —
Пакуль мы помнім — чалавек жыве.